[...] Ο Βασιλειάδης δεν φαίνεται εγκλωβισμένος στο δίπολο "ρομαντισμός-κλασικισμός", ώστε η άρνηση του ενός να τον οδηγεί κατ' ανάγκην στην αποδοχή του άλλου. Προφανώς, αναζητεί κάτι καινούριο και διαφορετικό, που να προσγειώνει τη ρομαντική αοριστολόγο διάθεση στην ελληνική πραγματικότητα· το ποίημα "Εις αρχαίον κάτοπτρον της Κορίνθου" απεικονίζει αρκετά καλά αυτήν την αναζήτηση, ενώ, δυστυχώς, τα θεατρικά του έργα δεν δίνουν τέτοια δείγματα. Παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα πως θα ήταν δυνατόν να πραγματώσει μέσω της τέχνης, της δικής του τέχνης, όλα αυτά που συγκροτούν το θεωρητικό του σύστημα, χρησιμοποιώντας τα παλαιά υλικά και μέσα, που έφεραν ακόμη τα ίχνη της ρομαντικής επιδημίας. Η καθαρεύουσά του δύσκολα θα μπορούσε να αποβάλει τον αλλοτινό θρηνολογικό της τόνο, εκτός κι αν αποκτούσε μια σατιρική οξύτητα ανάλογη μ' εκείνην του Ροΐδη. Επιπλέον τα πατριωτικά θέματα ήταν επίσης ευεπίφορα σε ρομαντικές διολισθήσεις, ιδιαίτερα όταν η πραγματικότητα διέψευδε την προσδοκία. Κατά την άποψή μου, ο Βασιλειάδης εκπροσωπεί καλύτερα ίσως από οποιονδήποτε άλλον τα αδιέξοδα και την αμηχανία της τελευταίας ρομαντικής γενιάς· η παλαιά ποίηση ηχεί εντελώς ψεύτικη και ξένη, αλλά αντί η αναζήτηση του "θεϊκού και πρωτογενούς συγκεκριμένου" να οδηγήσει το βλέμμα στην καθημερινή σύγχρονη ζωή, επιστρέφει στον όμορφο και στέρεο, πλην οριστικά χαμένο, κόσμο της αρχαιότητας. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)