Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος υπήρξε ένας εκ των σημαντικοτέρων θεραπόντων της ρομαντικής ποιήσεως, της οποίας το μελαγχολικό πνεύμα διαποτίζει την ποιητική του γραφή μέχρι του σημείου της πεισιθανατίου τάσεως ίσως οφειλομένης εις ερωτικήν τινα αποτυχίαν. In contrario προς την επιφυλακτικήν κρίσιν των ειδημόνων παρά του πεσσιμιστικού χαρακτήρος της επικολυρικής του ανδρός ποιήσεως. Απλά πεζά έργα που η νηφάλια προσέγγισις, την οποίαν ούτος αποδεικνύει εις πλήθος συγχρόνων ζητημάτων φιλοσοφικών, όπως τα έργα Περί Αθανασίας και Διογένης ο Κυνικός, κοινωνικών δοκιμίων, όπως το έργο του Πινακίδες, θρησκευτικών, όπως η Έμφυτος Θρησκεία και Τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, ιστορικών όπως Οι Έλληνες εν Ρώμη κατά την Α' μ.Χ. εκατονταετηρίδα κι αν κραταιώνουν τους λόγους ενός σπουδαιοτάτου ποιητού του ΙΘ' αι., του Σπυρίδωνος Βασιλειάδου, και μεγάλου εθνογέτου της πρώτης ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ, του οποίου μέλος υπήρξεν και ο προώρως και αδοκήτως εκλιπών Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, λόγους χρυσορρύτους επαινούντας την πνευματικήν λάμψιν του τεθνεώτος ποιητού.

Η αποθησαύρισις των κειμένων του μεταστάντος Δημητρίου, υιού του Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου, αποτελεί εμπνευσμένην επιστημονικήν πράξιν του ωσαύτως μελετητού του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ φιλλάλου αοιδίμου Γεωργίου Πετροπούλου, όστις ακαταπονήτως εργάζεται δια την επιστήμην και την λογοτεχνίαν.

Χάριτας οφείλομεν εις τον σεμνόν αυτόν ερευνητήν διότι επαναφέρει εις το φως της ανθρωπίνου γνώσεως με εισαγωγήν και σχόλια, εις ύφος λόγιον, προσιδίαζον προς το αρχαιοπρεπές του ρομαντικού ποιητού.

Αυτό τούτο το ύφος θέλησα, αποδεχόμενος την τιμητικήν πρότασιν του φιλόμουσου ερευνητού όπως προλογίσω το σπουδαίον τούτο πόνημα, να μη αλλοιώσω προαιρούμενος δια μίαν φοράν την των του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ virorum sapientimy γλώσσαν.