Αυτό το μεγάλο όνειρο της Αθήνας όλων των ανθρώπων, χωρίς εμπόδια, όνειρο επίμονο τελευταία και πολλών αγοριών στα Τίρανα ή στο Βελιγράδι, ποτέ δεν σβήνει, ποτέ δεν χάνεται. Οι κλούβες δεν χωράνε παρά μόνο τα σώματα. Γι' αυτό, ούτε σύνορα, ούτε ταυτότητες μετράνε πια εδώ, ούτε Ευρώπες σιδερόφρακτες. Εδώ, χωράνε μόνο στίχοι σαν του Τσιτσάνη πάντα, "Έλα όπως είσαι", και "Μείνε όπου θέλεις", Όποιος κι αν είσαι. Τα κλαρίνα της Ομόνοιας τα φοβερά και τρομερά ξέρουν να μας ενώνουν όλους μαγικά, αυτά τα πιο μπλουζ μπλουζ που μπορείς να ονειρευτείς, σαν μουσικές του Κάτω Κόσμου επουράνιες, με πιο μεγάλη τους ελευθερία και δύναμη της πόλης τούτης την ιδανική κι αυτόχειρη αιχμαλωσία, τον τρισχιλιετή αντι-ρατσιστικό και φιλόξενο, μελωδικό σκοπό της.