Η παρούσα μελέτη αναλύει τις πτυχές της πρακτικής σημασίας του ζητήματος της αστικής ευθύνης στη διεθνή μεταφορά επιβατών και αποσκευών διά θαλάσσης, κατά τη Διεθνή Σύμβαση των Αθηνών του 1974 και το τροποποιητικό της Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1976, που κυρώθηκαν από την Ελλάδα με τον νόμο 1922/1991. Η ανάλυση λαμβάνει επίσης υπόψη τις μεταρρυθμίσεις που επέφερε στο ίδιο θέμα το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 2002, μολονότι αυτό δεν έχει κυρωθεί μέχρι στιγμής. Οι μεταρρυθμίσεις μάλιστα αναλύονται διεξοδικά στο οικείο σημείο της μελέτης, μνημονεύονται όμως και σε όλη την έκταση αυτής. Παράλληλα, η ανάλυση καταλαμβάνει τις ρυθμίσεις και των λοιπών διεθνών συμβάσεων που διέπουν την αντίστοιχη αεροπορική, σιδηροδρομική και οδική μεταφορά επιβατών και αποσκευών (ΔΣ Μόντρεαλ του 1999, COTIF/CIV και CVR).
Εξάλλου, η μελέτη διερευνά την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης των Αθηνών 1974/1976 στη διεθνή θαλάσσια περιήγηση (κρουαζιέρα), τόσο αυτοτελώς όσο και σε συσχετισμό με το π.δ. 339/1996 για τα οργανωμένα ταξίδια, στα οποία εντάσσεται, εφόσον πληρούνται οι προβλεπόμενες από αυτό προϋποθέσεις. Αναλύει, επιπλέον, στο μέτρο που ενδιαφέρει το θέμα που μας απασχολεί, τη ρύθμιση που περιέχει η Διεθνής Σύμβαση του Λονδίνου του 1976 για τον περιορισμό της ευθύνης για ναυτικές απαιτήσεις, και, όπως τροποποιήθηκε από το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1996, το οποίο τέθηκε σε ισχύ το 2004.
Τέλος, η μελέτη ασχολείται αρχικά με την αξιολόγηση του ισχύοντος νομοθετικού καθεστώτος στην εσωτερική μεταφορά επιβατών και αποσκευών και προτείνει τον εκσυγχρονισμό του. Ακολούθως ασχολείται με την αξιολόγηση τόσο της ισχύουσας Σύμβασης των Αθηνών 1474/1976 όσο και του Πρωτοκόλλου του 2002 και ολοκληρώνεται με συμπεράσματα και προτάσεις.
Το βιβλίο συμπληρώνεται με παραρτήματα, στα οποία παρατίθενται ο κυρωτικός των διεθνών κειμένων νόμος 1922/1991 και τα τροποποιητικά Πρωτόκολλα του Λονδίνου του 1990 και του 2002.