Ο καθηγητής είχε ορκιστεί ότι δεν θα’ παιρνε ποτέ "φακελάκι" από φτωχό ασθενή. Το είχε τηρήσει. "Γλύκαινε" τις τύψεις του. Υπήρχαν τόσοι πολλοί που μπορούσαν να δώσουν άνετα... Χιλιάδες φακελάκια. Τα μετρούσε η Μαρία...
... Ο ασθενής που θα χειρουργούσε είχε κακές αιματολογικές, πίεση, αναπνευστικά, ταχυκαρδίες, χοληστερίνη, κούτσαινε... Και τώρα είχε και αίμα στα ούρα. Και μια κυτταρολογική γεμάτη "υποψίες". Δεν τον έβλεπε "στα καλά" του. Είχε εμφανιστεί μπροστά του κατακίτρινος. Φορώντας άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια...
... Σε ένα, ενάμιση μήνα θ άρχιζε να φαίνεται η εγκυμοσύνη της Αφροδίτης και σε γιατρό δεν υπήρχε πιθανότητα να πάει για έκτρωση. Ο Φώτης την αγαπούσε. Θα το κρατούσε το παιδί. Το είχε αποφασίσει. Αλλά αυτά που επακολούθησαν ήταν τραγικά. Κι όταν ο Φώτης φεύγοντας βρόντηξε την πόρτα βρίζοντας, πάγωσε...
... Άνεργος και απελπισμένος ο Πάνος αναρωτήθηκε: "Τι σκατά είμαι; Εκβιαστής; Δολοφόνος;" Δίσταζε. Όχι για τον καθηγητή. Αυτός ήταν άρρωστος με χέρια τρεμάμενα. Πάθαινε κρίσεις. Αλλά έμπαινε στο χειρουργείο. Έτσι "σκότωσε" τη μάνα του...
... Η Μαρία καθόταν άνετα στην ταχεία Αθηνών - Θεσσαλονίκης και χάζευε από το παράθυρο. Είχε βγάλει εισιτήριο την τελευταία στιγμή. Σαράντα πέντε ευρώ. Χαμογέλασε. Έδωσε πενηντάρικο, ζήτησε θέση σε παράθυρο και "άφησε" το πεντάευρω. Κάποια στιγμή τα ...ψιλά που της είχε δώσει ο καθηγητής θα τέλειωναν. Και θα’ πρεπε ν’ αρχίσει να "χαλάει" τα πεντακοσάρικα.