«Η μητέρα της ήταν Ανδαλουσιάνα. Κατά σύμπτωση οι δυο γονείς της είχαν το ίδιο πατρικό όνομα, Μουνιόθ, κι έτσι, σύμφωνα με το ισπανικό έθιμο των διπλών επωνύμων, τη λέγανε Μουνιόθ Μουνιόθ. Το βαφτιστικό της όνομα ήταν Αραθέλι».

Το Αραθέλι, τελευταίο μυθιστόρημα της Έλσα Μοράντε, γραμμένο το 1982, είναι ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο. Ο αφηγητής, μοναχικός και ιδιόρρυθμος σαραντάρης, αποφασίζει ξαφνικά, υπακούοντας σε κάποια πανίσχυρη παρόρμηση, να ταξιδέψει στην Ισπανία και να επισκεφθεί το Ελ Αλμενδράλ, το χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα του. Όμως ταυτόχρονα ταξιδεύει πίσω, στα παιδικά του χρόνια, χρόνια που σημαδεύτηκαν από την παρουσία της Αραθέλι, κι αργότερα στα εφηβικά και νεανικά, που σημαδεύτηκαν από την απουσία της, ενώ το παρόν μπλέκεται συνεχώς με το παρελθόν μ' έναν τρόπο οδυνηρό, σκληρό και συγκλονιστικό.

Το βιβλίο είναι ολόκληρο ένα παράπονο και μια κραυγή γι' αγάπη, τρυφερότητα και ανθρώπινη ζεστασιά σ' έναν κόσμο βίαιο και ανελέητο, ενώ μέχρι το τέλος ακολουθεί τον αναγνώστη η εξομολόγηση του αφηγητή:

«... Απ' τα διάφορα πιθανά αγαθά που λαχταρούνε οι άνθρωποι, σ' όλη μου τη ζωή ένα μονάχα ζητούσα: να μ' αγαπούν...»