Μπορεί να γίνει ο μόχθος της καθημερινότητας έμπνευση για ποίηση;. Μπορεί το αυγουστιάτικό φεγγάρι που βλέπουμε μέσα από το παράθυρο του διαμερίσματός μας σε μια πόλη να μας καλέσει σε ποιητικές αναζητήσεις; Μπορεί ένα κυριακάτικο τηλεμαγκαζίνο να αποτελέσει έναυσμα για μια ένα ποίημα καταγγελίας για τον σύγχρονο τρόπο ζωής;

Η ποίηση της Στέλλας Κωνσταντίνου είναι μια μορφή καταγγελίας και οργής για την διεστραμμένη καθημερινότητα που βιώνουμε στην σύγχρονη πραγματικότητα και επιπλέον μια μορφή ξεσπάσματος οργής. Μια οργή που κατευθύνεται σε όλους εμάς που δεν βλέπουμε ότι μπροστά στα μάτια μας εμείς οι ίδιοι βιώνουμε και πανηγυρίζουμε την καταστροφή μας.

Η "Αποστασία" είναι ένα βιβλίο που θέλει να μας υπενθυμίσει ότι αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, οι ζωές μας θα παραμείνουν εκεί που είναι: στο τέλμα της καθημερινότητας. Η ποιήτρια μας το λέει αυτό με όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα που διαθέτει: την ποίηση δηλαδή.

ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ

Στο τικ και στο τακ του παλιού εκκρεμούς
η ζωή μου τραμπαλίζεται, βουτάει στον Άδη
το εξιλαστήριο θύμα στη θράκα σιγοβράζει
το παιδί δίνει στον πατέρα το μήλο
ο πατέρας δίνει σε ’κείνην
αυτό που πραγματικά θα ’θελε να θέλει
τα χαμόγελα και τα φιδίσια φιλιά
στους γλουτούς μου καρφωμένα με πινέζα
η ντίλερ κάνει επίδειξη των προσόντων της
στις happy sexy real women
η βάρδια 3 - 11 της γυναικείας μου υπόστασης
-με φθισιδιασμένη όψη-
τρέχει πίσω απ’ την αγέλη για ένα μικρό κόκαλο
με μυρωδιά από σάρκα
αλαλάζοντας μήπως τη φάνε κι αυτήν.
Γιατί τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.
Έτσι δεν κάνουν;

Πετάει πάνω από τα σύννεφα
μυρίζεται την άνοιξη και τη φθινοπωρινή βροχή
βλέπει το παιδί με το θαλασσί μπαλόνι
τους γονείς του στο παγκάκι
να γελούν αγκαλιασμένοι
τους απεργούς
να μοιράζουν τα ανεκπλήρωτα αιτήματά τους στους λαθρομετανάστες
-έτσι για συμπαράσταση και αλληλεγγύη-
τη γιαγιά
να βάζει φωτιά σε κάδους και να κατεβάζει βιτρίνες φαρμακείων
τις ντίλερ της avon, της tupper και των βιβλίων μαγειρικής
να περπατούν ντυμένες με το εμπόρευμα
-και όποιος βλέπει ας ρίχνει και κανένα φράγκο.

Στο τικ και στο τακ, εφιάλτης και νιρβάνα.
Σουρεαλισμός και ρομαντισμός.
Αλήθεια και αλήθεια.

Παραμύθι και παραμύθι.
Τα άλογα... Τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;
Ο δήμιος... Φοράει κουκούλα ο δήμιος;
Θα έχει και πλήθος από κάτω;