Σε σας, που ήρθατε στη συντροφιά μας απόψε, αδελφοί, δεν βρήκα τίποτε πιο ευχάριστο, πιο παρηγορητικό και πιο... αληθινό να σας προσφέρω από μερικά παραμύθια και, παρακαλώ, να μου το συγχωρέσετε.
Καθώς περνούν τα χρόνια και μεγαλώνομε, βλέπομε ότι τα όνειρά μας γι' αυτή τη ζωή πραγματοποιούνται μεν, άλλα η ευτυχία που περιμέναμε να τα συνοδεύει, δεν έρχεται ή έρχεται για πολύ λίγο. Άλλωστε λίγη, που λίγη είναι και ολόκληρη η ζωή μας. Τα παραμύθια όμως μας παρηγορούν, γι' αυτό και τα λέμε παραμύθια, δηλαδή παρηγοριές.
Μας παρηγορούν, γιατί τολμούν να τραβήξουν λίγο το παραβάν της άλλης ζωής μας, που χωρίς αυτήν η ζωή μας ετούτη είναι μισή, απελπιστικά μισή. Κι απ' το άνοιγμα αυτό βλέπομε λίγο τον Παράδεισο, που μας περιμένει και που εμπνέει στους παραμυθάδες "άρρητα ρήματα". Κι αυτοί ακόμα που θα απαξιώσουν τα παραμύθια, κι αυτοί θα χαμογελάσουν λιγάκι, έτσι ντροπαλά σαν παιδάκια. Λίγο είναι κι αυτό;