Η "Αλεξάνδρου Ανάβασις" του Αρριανού αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν κατά κύριο λόγο ως πεδίο συνάντησης ποικίλων γραμματειακών τάσεων και καταβολών και όχι τόσο ως αυτόνομο κείμενο με συγκεκριμένους στόχους. Η ερμηνεία που προτείνεται στην παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στο ίδιο το κείμενο, και με μια σειρά εκ του σύνεγγυς αναγνώσεων επιχειρεί να εντοπίσει τα κεντρικά θέματα του έργου και τις αφηγηματικές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Αρριανός για να τα αναδείξει. Προς αυτήν την κατεύθυνση συνδυάζει τη φορμαλιστική κριτική με την εξέταση των θεματικών χαρακτηριστικών της "Ανάβασης" προκειμένου να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους οι τεχνικές του Αρριανού του επιτρέπουν να θεματοποιήσει τις βασικές ιδέες του, να ενορχηστρώσει μια συνεκτική και πειστική αφήγηση και να ελέγξει την πρόσληψή της από τους αναγνώστες του. Η προσέγγιση της "Ανάβασης" ως αφηγήματος δοκιμάζει απαντήσεις και προτείνει νέους τρόπους ερμηνείας ιδιαιτεροτήτων της που παραδοσιακά αποδίδονταν στην επίδραση των πηγών της, ενώ οξύνει την ευαισθησία απέναντι σε όψεις της συγγραφικής τέχνης του Αρριανού