Για να κρύβει ο άνθρωπος μια επίμονη δίψα για κάτι που μοιάζει -στον σχετικό κόσμο μας- ανύπαρκτο, θα πρέπει κάπου, κάπως, να υπάρχει. Ναι, υπάρχει ο αληθινός έρωτας που όλοι γυρεύουμε, σπάνια αλλά συμβαίνει, γι' αυτό επιμένουμε. Ναι, υπάρχει η νέα γη που υποψιαζόταν μαγνητισμένος ο Κολόμβος. Ναι, υπάρχει ο θεός που μας τραβάει ακόμα και να μαρτυρήσουμε. Και ναι, ο ιδανικός, τέλειος πατέρας, υπάρχει.
Δεν είναι μόνο σκληρός, εξουσιαστής, ερωτικός αντίζηλος, απογοητευμένος από τον γιο και ο γιος απογοητευμένος από τον πατέρα, πήχυς σαδιστικά υψηλός ισόβια, και όλα όσα διατυπώνει, με το δίκιο της ανήσυχη, η ψυχολογία. Ένας άγιος πατέρας είναι εφικτός. Το φανερώνει με λεπτομέρειες, με διάφανο, λιτό, βιωματικότατο τρόπο ο Βίργκιλ, ο γιος του Κονσταντίν Γκεοργκίου.
Είναι λοιπόν δωρεά για μένα που τόση ψυχολογία ξεφύλλισα -γεμάτη οικογενειακές αθλιότητες, εγκλήματα, διαστροφές, δαιμονικούς εγωισμούς, κακοποιήσεις- να παρακολουθώ μια τέτοια σχέση γιου και πατέρα.
Με τον τύπο των ήλων νωπότατο, με την ποιότητα του γιου ισχυρή απόδειξη βαθιάς παιδαγωγίας. Και παντού ο ρεαλιστικότατος κόσμος των θαυμαστών, η υπέρβαση μιας καλά οργανωμένης ιστορικής κόλασης. Χάρη σε ένα πατέρα, ιερέα ξυπόλυτο, που λέει στα παιδιά του: Είμαι το άλογο του Χριστού. Ο Θεός καβαλάει πάνω μου σαν σε άλογο.