Ένας έρωτας γεννιέται στο Περού μέσα από τις αναπνοές του Ειρηνικού, εξελίσσεται και κορυφώνεται στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή, χωρίς κανένα λόγο, οι εραστές χάνονται. Η αναζήτηση μιας άλλης αγάπης οδηγεί τον "ήρωα" μακριά, μέχρι τις στέπες της Χίβας, όπου τυχαία γεγονότα τον φέρνουν πάλι κοντά στην πρώτη του αγάπη. Άραγε αυτή τον θέλει ακόμα;


[...] Οι τραβηγμένες κουρτίνες εμπόδισαν τον ήλιο να μπει στο δωμάτιο. Δεν κοίταζε το ρολόι από φόβο μη δει την ώρα. Υπολόγιζε όμως ότι σίγουρα είχε περάσει. Είχε έρθει η ώρα να τον αφήσει. Η σκέψη αυτή την πονούσε, όσο τίποτα άλλο. Δεν μπορούσε να σκέφτεται ότι δε θα τον ξανάβλεπε. Νόμιζε ότι, αν συναντιόνταν, θα έπαιρνε δύναμη για να το αντέξει, αλλά τώρα καταλάβαινε πως αυτό ήταν λάθος. Η συνάντησή τους έκανε τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα. Σηκώθηκε και τράβηξε τις κουρτίνες για να τον δει καθαρά, να τον φυλακίσει στη μνήμη της, να σκέφτεται αυτόν, όταν κάποιος αγροίκος θα της έκανε έρωτα. Αλλά όχι, αυτό θα ήταν ιεροσυλία. Έτσι θα απολάμβανε τους βιασμούς της, χρησιμοποιώντας τη μοναδική της αγάπη. Για να ξεχνάει τον πόνο της. Καλύτερα να τον αναπολούσε, όταν θα ήταν μόνη. Μόνη και αμόλυντη.
Το ανοιχτό παράθυρο της έδωσε μια ιδέα. Αν έδινε ένα σάλτο, όλα θα τέλειωναν. Ήταν στον πέμπτο όροφο. Και θα τελείωναν πολύ όμορφα. Δε θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο τέλος. Από την αγκαλιά του έρωτά της, στην αγκαλιά του θανάτου της. [...]

[...] Σημαίνει ότι δεν μπορώ και δε θέλω να είμαι πια μακριά σου. Ότι θέλω να σε κοιτάζω, να σε αγγίζω και μερικές φορές να σου μιλώ. Ότι θέλω να μοιράζομαι μαζί σου ό,τι έχω, ακόμα και τις σκέψεις μου. Ότι νοιώθω σαν να σε ξέρω από τότε που υπάρχει μνήμη. [...]

Μέσα από τη ματιά ενός γάτου, ο οποίος είναι ο θεματοφύλακας της οικολογικής συνείδησης της ανθρωπότητας, θίγονται τα σύγχρονα οικολογικά προβλήματα και τοποθετούνται οι άνθρωποι στη σωστή τους θέση στη φύση. Μέσα από τους διαλόγους με τον "ήρωα" του αφηγήματος θίγονται επίσης θέματα σχετικά με την προέλευση και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και το ρόλο των θρησκειών στην πορεία του ανθρώπου.

[...] Αν ήσαστε τουλάχιστον ευτυχισμένοι, θα μπορούσα να σας ανεχτώ. Αλλά δεν είστε. Είσαστε μόνοι, αν και είστε δισεκατομμύρια. Αισθάνεστε συνεχώς πολιορκημένοι. Από τον τρόπο που ζείτε. Από τις υποσχέσεις σας που δεν τηρούνται. Από τα "ακραία" φυσικά φαινόμενα. Πώς γίνεται να είναι ακραία, αφού είναι φυσικά; Από τις ημέρες που φεύγουν και από αυτές που έρχονται. Μιλάτε συνέχεια για "αποδράσεις" από την πόλη, γιατί αισθάνεστε φυλακισμένοι. Διαμαρτύρεστε γιατί σας παρακολουθούν με κάμερες, αλλά συγχρόνως βγάζετε μόνοι σας τα άπλυτά σας στη φόρα, στο διαδίκτυο. Όλα αυτά σας δημιουργούν μια ασφυκτική πίεση. Γι' αυτό και δημιουργήσατε μια νέα λέξη, το άγχος, που σημαίνει αδυναμία για έλεγχο μιας κατάστασης. [...]

[...] Δεν είμαι σίγουρος ότι τα γατιά χρειάζονται πραγματικά τους ανθρώπους. Και τι κακό έχει ένα γαϊδουράκι, πέρα από την απέραντη υπομονή του; Δεν καταλαβαίνω. Το γουρούνι πάλι; Το σφάζετε και το τρώτε, γιατί το βρίζετε και από πάνω; Για να καταλάβεις ορισμένα πράγματα, πρέπει καμιά φορά να αντιστρέφεις τους ρόλους. Ο άνθρωπος χαρακτηρίζει τον καρχαρία "αιμοβόρο" γιατί δαγκώνει μερικούς ανθρώπους κάθε χρόνο, ενώ ο άνθρωπος σκοτώνει ή τρώει εκατό εκατομμύρια καρχαρίες κάθε χρόνο. Αντίστρεψε τώρα τα πράγματα. [...]