- "Περί του πάντα σπουδαίον ελεύθερον είναι": Το έργο αυτό εικάζεται ότι ανήκει στη νεανική περίοδο του Φίλωνα, καθώς νωπές φαίνονται οι διδασκαλίες των φιλοσοφικών σχολών. Ο Φίλων πρέπει να το συνέταξε πριν ακόμη αρχίσει να ερμηνεύει την "Πεντάτευχο".
Στην παρούσα πραγματεία προσπαθεί να αποδείξει το στωικό παράδοξο ότι "ο σοφός είναι ελεύθερος". Αρχικά λοιπόν αναφέρει το αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθεί καθώς και το θέμα της προηγούμενης πραγματείας του, "ο φαύλος είναι δούλος". Διευκρινίζει ότι οι ύψιστες αυτές διδασκαλίες και δόγματα υπερβαίνουν τη διανόηση των απαίδευτων στους οποίους ακούγονται σαν πλάσματα της φαντασίας. Περιγράφει την αντίδραση του απαίδευτου, όταν ακούει να λέγεται πως ο σοφός είναι πολίτης, ενώ ο απαίδευτος φυγάς, παρότι ο τελευταίος πάντα συμμετείχε στα ζητήματα της πόλης· ο σοφός πλούσιος, ενώ ο απαίδευτος φτωχός, παρότι εκείνος έχει αμύθητα πλούτη. Οι απαίδευτοι, οι μη καθαροί, όπως τους χαρακτηρίζει, πρέπει να καταφύγουν στον γιατρό σαν τους αρρώστους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατρός είναι ο φιλόσοφος. Αν πράγματι απευθυνθούν σ' αυτόν, θα συνειδητοποιήσουν ότι χαράμισαν τη ζωή τους. Γι' αυτό και οι νέοι πρέπει να αποκτούν από νωρίς φιλοσοφική εκπαίδευση. [...]

- "Περί βίου θεωρητικού": Ο Φίλων αφού περιέγραψε τη ζωή των Εσσαίων, τώρα στρέφεται σε μια κοινότητα που ασπάζεται τον θεωρητικό βίο, τους "Θεραπευτές". Το όνομά τους προέρχεται από το ρήμα θεραπεύω που σημαίνει "γιατρεύω" ή "λατρεύω", είτε επειδή ασκούν ένα είδος ιατρικής που δεν θεραπεύει μόνο τα σώματα αλλά και τις ψυχές είτε επειδή λατρεύουν το Ον που είναι ειλικρινέστερο από το Ένα και πιο αρχέγονο από τη Μονάδα. Συγκρίνει τη λατρεία αυτή με την τιμή που αποδίδουν άλλοι λαοί στα στοιχεία, στα ουράνια σώματα ή σε αγαλματίδια και ξόανα. Καταλήγει με την ολοκληρωτική καταδίκη της αιγυπτιακής θρησκείας, αφού οι Αιγύπτιοι προσκυνούν τα ζώα που είναι σαφώς κατώτερα των ανθρώπων. [...]

- "Περί αφθαρσίας κόσμου": Στο έργο του αυτό ο Φίλων εξετάζει το ζήτημα της αφθαρσίας του κόσμου που τόσο απασχόλησε την ελληνική σκέψη. Η πραγματεία του έχει ιδιαίτερη αξία για την ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας, καθώς αναφέρει τις απόψεις που διατυπώθηκαν σχετικά, δεν παρουσιάζει ωστόσο στενή θεματική συγγένεια με τα υπόλοιπα έργα του.
Αρχικά επισημαίνεται η ανάγκη της επίκλησης της ευλογίας του Θεού σ' ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, γιατί ο άνθρωπος χωρίς τη βοήθειά του δεν είναι εύκολο να φτάσει στην αλήθεια. Πρέπει όμως πρώτα να καθοριστούν οι όροι κόσμος και φθορά. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)