Το νερό της βρύσης που έτρεχε πότιζε τα πρώτα χαμομήλια. Με κοίταζε σαν να ερχόμουνα πασαλειμμένη, σαν να περίμενα να με δει να πλένομαι. "Εδώ δεν είναι κάθε μέρα κλινική" μου είπε "είναι μονάχα μέρα παρά μέρα, γιατί κάθε μέρα είναι το Ξενοδοχείο των Δυτών". Κάτι έπαθα -κάτι έχασα- καμιά μέρα δεν είναι πια σαν την άλλη μέρα. Είναι σαν η άλλη μέρα να κοιτάζεται στον καθρέφτη -κοιμάμαι και ξυπνάω μέσα στον καθρέφτη της προηγούμενης μέρας- κάτω από τόνους Λυπημένου και Αμίλητου Νερού -κι όσο πιο πολύ ρουτίνα γίνονται όλα, τόσο λιγότερα καταλαβαίνω- τότε που δεν ήξερα αν πήγαινα ή αν ερχόμουνα, ήξερα κάτι καλύτερα -γι' αυτό ζούσα μέσα σε βαλίτσες- ερωτευόμουνα τις γωνίες των δρόμων -όλες μου τις αναπνοές τις έχω ξανα-αναπνεύσει- τυφλά ψάρια θα μου φάνε τα μάτια. Πάλι δεν έβρισκα τι να του πω "σ' αρέσανε τα κανταΐφια;" "Ναι, ναι, μου αρέσανε". Έσκυψε κι άρχισε να πλένεται. Ξεκαθάρισα τη θέση μου, "πρέπει να φύγω".