Η ιστορία αυτή συμβαίνει την δεκαετία του '50, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα.
Πρόκειται για μια υπόθεση εσωτερικής υιοθεσίας ενός μικρού παιδιού, μεταξύ δύο συγγενικών οικογενειών Ποντίων προσφύγων, µέσα από την εξιστόρηση της οποίας ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να αναφερθεί:
Στην Μικρασιατική Καταστροφή,
Στην Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και την παλιννόστησή τους στην Ελλάδα,
Στην εποποιία της Αλβανίας το 1940,
Στην ίδρυση και δράση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ την περίοδο της Γερµανικής κατοχής,
Στον Εµφύλιο Πόλεµο 1946-49,
Στο αίσχος της Μακρονήσου "Το νέο Παρθενώνα του Ελληνισµού" κατά δήλωση του τότε Υπουργού Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλου,
Στην δύσκολη περίοδο µετά το 1950 για την Ελλάδα, που προσπαθεί να ορθοποδήσει και να επουλώσει τις πληγές της από την Κατοχή και τον Εµφύλιο και τέλος,
Στην Χούντα των Συνταγµαταρχών της 21ης Απριλίου του 1967.

Ο συγγραφέας παράλληλα διεισδύει με τρόπο αριστουργηματικό στον ψυχισμό όλων των εμπλεκομένων στην υιοθεσία, σκιαγραφεί δε τα ψυχολογικά πορτραίτα των ηρώων και τις ψυχολογικές τους διαδρομές στην πλοκή της ιστορίας αυτής.

" ...Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι έκαναν την εμφάνισή τους οι γονείς του παιδιού, το οποίο με μία αυθόρμητη, αστραπιαία κίνηση, με το που τους είδε, πετάχτηκε σαν ελάφι και γαντζώθηκε στον σβέρκο του πατέρα του. Πιο πολύ αντέδρασε σαν ένα ζώο που κρεμιέται από ένστικτο στον γονιό του, το βλέμμα του ήταν απαθές, ούτε έκλαιγε, ούτε γελούσε, παρά μόνο σφιγγόταν στον λαιμό του πατέρα του.
Ίσως ήταν μια μαγική στιγμή, όπου το παιδί, τελείως ασυναίσθητα, διεκδικούσε την ταυτότητά του, αυτήν που πήγαν να του την αφαιρέσουν με βίαιο τρόπο, μία αντίδραση σε ό,τι προγενέστερα έγινε σε βάρος του, χωρίς να το ρωτήσουν".