[...] Ως άλλος περιηγητής προσπαθούσα να γνωρίσω κάθε του γωνιά, να καταγράφω τις εντυπώσεις µου, αλλά και να συλλέγω πληροφορίες για άγνωστους σε µένα προγόνους ή και κατ' όνοµα γνωστούς. Στις "αποσκευές" µου είχα πάντα τη φωτογραφική µου µηχανή, ένα µπλοκ που γέµιζε σιγά-σιγά µε σχέδια και το σηµειωµατάριό µου.
Από τότε πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια. Τα σχέδια που είχα σκαρώσει, δίχως καλά-καλά να το καταλάβω, είχαν γίνει δεκάδες και αποτελούσαν ένα αλληλένδετο κοµµάτι των δικών µου εντυπώσεων και αναµνήσεων απ' το νησί.
Πριν από λίγο καιρό τα έβγαλα απ' το συρτάρι, τα κοίταξα και µ' αυτά έκανα άλλο ένα νοερό, αυτή τη φορά, ταξίδι στην Άνδρο.
Η πρόκληση ήταν µεγάλη, τόσο που µου γέννησε την επιθυµία για ένα ακόµη ταξίδι στο αγαπηµένο µου νησί, έστω και για λίγες µέρες. Και το έκανα. Και έκατσα και έφτιαξα µερικά ακόµη σχέδια και κράτησα κάποιες ακόµη σηµειώσεις.
Βλέποντάς τα αργότερα, όλα µαζί, παλιά και καινούργια σχέδια, διαπίστωσα µε ικανοποίηση πως είχα καταφέρει, δίχως να το επιδιώξω, να συµπληρώσω ένα παζλ, που κοµµατάκι-κοµµατάκι συνέθετε την εικόνα ολόκληρου σχεδόν του νησιού.
Η επόµενη κίνηση, όπως έκανα τόσα χρόνια, θα ήταν να φυλάξω ξανά σχέδια και σηµειώσεις στο συρτάρι µου σαν κάτι εντελώς προσωπικό. Αυτή τη φορά όµως δεν το έκανα. Είναι ζηλότυπο να κρατάς κάτι τέτοιο µονάχα για τον εαυτό σου, µου λέγανε κάποιοι που γνώριζαν την ύπαρξή τους. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, δεν ήταν στις προθέσεις µου κάτι τέτοιο, αλλά την πήρα. Έβαλα στη σειρά σχέδια και σηµειώσεις και να το αποτέλεσµα.
(Γιάννης Δ. Παντζόπουλος)