Κάθε που οι καιροί δυστροπούν, η Μικρασιατική Καταστροφή -όχι ο πόλεμος, αλλά τα παρεπόμενά του, ο εκπατρισμός, η ανθρώπινη δυστυχία... - σαν αόρατος επισκέπτης, σαν εφιάλτης αδυσώπητος, έρχεται και τρυπώνει στα όνειρά μας...

Στα 1922, ανατολικά της Αττάλειας, στην Αλάγια, η Μαρία άφηνε τα κλειδιά της στους επιστάτες του σπιτιού, τον Μεχμέτ και την Αϊσέ Χανούμ, και με τα τρία της παιδιά, έπαιρνε το δρόμο της προσφυγιάς. Ο άντρας της ο Ιορδάνης θα έμενε εκεί. Στο φαράγγι. Όπου σφαγμένο τον πέταξαν οι Τσέτες...

Στα 1974, από τα βόρεια της Λευκωσίας, η ίδια οικογένεια, βιώνοντας όλα της ιστορίας τα λοξά και τα απίστευτα, έπαιρνε ξανά το δρόμο της προσφυγιάς. Έτσι, πλήρωσαν κι ακόμη πληρώνουν οι πολλοί, τα ανομήματα εκείνων που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών...

Ιστορίες ανθρώπινες, με Έλληνες και Τούρκους, μέσα από το ζωντάνεμα μιας τσακισμένης μνήμης...