ΑΝΑΘΗΜΑ

Πορτοκάλι ανθισμένο
μιας θάλασσας τον ύπνο να φωτίζει,
Μαινάδας κόσμημα
ολέθρου οπώρα
ξημερώματα με βρίσκουν πυρκαγιά στο δρόμο
πλαγιές σου ηλεκτρισμένες να σπαράζω.
Ο βράχος παραδίνεται σε πελάγου καθρέφτη
δακρύζει κέδρο και πλατάνι η νύχτα
ξεστράτισε το φως καταστροφή
άλωση χώρας παιδικής,
γελάς με τις βενζίνες σου μια παρθενιά στις στάχτες.
Δεν είναι αναίμακτο αυτό το πανηγύρι
χτες άναψα όλους τους φλοιούς για σένα
για ένα σου γέλιο χάλασα
ολόκληρης ζωής λευκές φανέλες
πώς μ' έντυσες για πάντα κάρβουνο
πώς σε ξεγύμνωσα δροσιά απ' τα κλαδιά μου.