Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια μέχρι να μάθω πώς είχε βιώσει ο Τσε τη συνάντησή μας. Ήταν σ' ένα γράμμα που έλαβα από το Κονγκό, το 1965, γεμάτο νοσταλγικές αναπολήσεις, όπου μου αποκάλυψε τι είχε σκεφτεί βλέποντάς με εκείνη τη στιγμή, καθώς και τις μέρες που ακολούθησαν· τι είχε νιώσει, καθώς βρέθηκε να παλεύει διχασμένος ανάμεσα στον πειθαρχημένο επαναστάτη και στον άντρα με τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, όταν είδε "μια ξανθιά και στρουμπουλή δασκαλίτσα". Και ιδιαίτερα το απόγευμα, που ψηλάφησε "το σημάδι από ένα τσιρότο και ακολούθησε μια πάλη (σύντομη) ανάμεσα στον άψογο επαναστάτη και στον άλλο (τον αληθινό, που έχασε μάλλον από ντροπή, αν και χρύσωνε το χάπι με την εικόνα του άψογου)".

Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη, η σύντροφός του, Αλεΐδα Μαρτς, λύνει τη σιωπή της και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μιλάει για όλα αυτά που "σαν όστρακο κλειστό είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα κρατήσει κρυφά για πάντα".