[στη μάνα μου...]

ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟΧΥΤΗ

1
[...] Τα βλέφαρά μου κλείνουν προς το μάταιο.

Σηκώνω στο φως τα κρυστάλλινα ποτήρια,
είναι καθαρά;
Γωνιές διαμαντιού ρίχνουν στο πρόσωπό μου,
σκοτεινό
σαν ένα ρυάκι τους γλιστρά.
Οι πασχαλιές, οι πασχαλιές της Λαϊκής
με προεκτείνουν μέχρι τον παράδεισο.

Σώσε τους κραδασμούς μου, αμνάδα των ατμών.


ΛΑΝΤΖΑ

Η σκόνη πέφτει μαζί με το φως
Ολόκληρη στοίβα άπλυτα πιάτα με περιμένει
όπως βουνό τον προφήτη του,
μία διέξοδος προς τη λευκότητα
μάταιη
μάταιη
καθώς συνθλίβομαι από ημερομηνίες, κώδικες.

Άλλοτε
αποδημώ διάφανη.
Η ώρα του θηλασμού δεν έχει γεύση.


ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Από τη βάρδια του άντρα μου, πυκνώνω σε σκοτάδι.
Όσο για τότε
στη μάνα, είχα, δεν μπορώ να πω,
μια προίκα λευκή, το μόνο άσπρο
που γνώρισα.
Βεβήλωσαν την άνοιξη με τ' όνομά μου.


ΣΥΓΥΡΙΣΜΑ

Κι είναι φορές που αγγίζει την πληρότητα η συνήθεια.
Μ' αγάπη και υποταγή προστατεύω τους άντρες μου.
Συχνά, πληγώνω με βελονιές τα ρούχα για χάρη τους.
Οι αλαζόνες δωματίων και συρταριών δεν έμαθαν,
ταλέντο είναι
σε ιέρειες ονείρων που ανάδειξα τις ταπεινές μου
μαξιλαροθήκες.
Είμαι γυναίκα,
κάτι σαν μεσάνυχτα,
με το πολύτιμο σκοτάδι ακόμη ακατέργαστο.