"Μα δεν έκανα κακό σε κανένα… Αγάπησα μόνο... Μας χωρίζουν πολλά μα μας ενώνει η αγάπη μας. Η ζωή μου άλλαξε... Έχω να περάσω μέσα από μια αμμοθύελλα κι αυτό με φοβίζει.. με φοβίζει πολύ... Νιώθω να τρέμω... θέλω να κρυφτώ... Ελπίζω να μη με παρασύρει στο διάβα της"...
Η έρημος... Η έρημος που στα μάτια μας φαντάζει σαν ένας σωρός από άμμο που παίζει με τον άνεμο σχηματίζοντας παράξενα σχήματα και όχι μόνο... Η έρημος που σκέπασε, αγκάλιασε και έκρυψε στον κόρφο της χιλιάδες μυστικά. Η έρημος που είδε τόσα... που άκουσε τόσα... που έζησε τόσα... και που κανένας μας δε μπόρεσε ή δε στάθηκε ν’ ακούσει τους ψίθυρους, που γεμάτοι αγωνία προσπαθούσαν να φυλάξουν καλά, λόγια, ανάσες, κορμιά.
Η Ραμπίγια... μια κοπέλα που ξεκίνησε από την Ανατολή με αποσκευές τα όνειρά της, για να συνεχίσει στην Ευρώπη, να λατρέψει την Ελλάδα και να ζήσει μια ζωή ανάμεσα στους δώδεκα θεούς, με νέκταρ και αμβροσία και στη σκληρή πραγματικότητα της γης, που την έκαναν πότε να πετά και πότε να σέρνεται. Όλα πήγαιναν καλά ως τη στιγμή που...
Φοβόταν τις αμμοθύελλες, αλλά καμιά δεν ήταν σαν κι αυτή που άλλαξε τη ζωή της. Γνώρισε όλο το μεγαλείο του έρωτα, της αγάπης, της καλοσύνης, αλλά και την κακία των ανθρώπων, που της δημιούργησαν τεράστια προβλήματα και την παίδεψαν, για κάποιες στιγμές την έκαναν να λυγίσει, αλλά και τη δυνάμωσαν και την έκαναν να παλέψει με την ίδια τη ζωή. Πόση δύναμη μπορεί να έχει μια ακριβή πορσελάνινη κούκλα…