Με φόντο -και συχνά στο προσκήνιο- την ταραγμένη, όπως πάντα, ιστορία της πατρίδας μας, στο κατώφλι εδώ του 21ου αιώνα, εκτυλίσσεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου μια τραγική φαρσοκωμωδία. Ο Αγγλοσάξονες θα την κατέτασσαν στην κατηγορία του Campus Novel, καθώς συμμετέχουν και δρουν, με τις πολιτικές διασυνδέσεις τους, λιγότερο ή περισσότερο προβεβλημένα μέλη της λεγομένης «πανεπιστημιακής κοινότητας». Κοινότητα συνηθίζεται πράγματι να λέγεται ο κλειστός αυτός κύκλος, κι έτσι ονομάζεται και σ’ αυτήν τη μυθιστορία, παρά το γεγονός ότι οι ανελέητες φαγωμάρες των διαπρεπών μελών του κάνουν τα «συντροφικά μαχαιρώματα» της πολιτικής σκηνής να μοιάζουν αθώα παιδικά παιχνιδάκια μπροστά τους. Ιδέες, προφανώς, κυκλοφορούν ελεύθερα εδώ, ελέω και του σχετικού ασύλου. Ενώ εκτίθενται επίσης και λογής λογής ελευθεριάζουσες πρακτικές. Από τις ζωές των ακαδημαϊκών ταγών μας δεν γινόταν ασφαλώς να λείψουν και τα περιστασιακά ή καθ΄έξιν μπερμπάντικα, ιδιόρρυθμα έστω, ερωτικά σκιρτήματα τους.
Τελικώς, ο κομπασμός του Φάλσταφ στον Ερρίκο Δ! του Σαίξπηρ, ταιριάζει γάντι στις πεποιθήσεις και στα καμώματα των ηρώων του Αμφιθεάτρου. «Δεν είμαι μόνον εγώ ο ίδιος ξύπνιος, παρά είμαι η αιτία που την εξυπνάδα τη βρίσκεις και σ’ άλλους ανθρώπους.» Να, όμως, που η αποφασιστική πρωτοβουλία της κεντρικής ηρωίδας στη δραματική κατάληξη του έργου, δικής της αποκλειστικά εμπνεύσεως, διαψεύδει με πάταγο τα καυχησιάρικα αυτά λόγια. Οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του δράματος- με την εξαίρεση ενός και μόνον, που έχει όμως ήδη λάβει τη θέση του στο πολιτικό μας Πάνθεον- είναι γεννήματα φαντασίας. Οποιοεσδήποτε ομοιότητες, πόσω μάλλον ταυτίσεις, με πραγματικά πρόσωπα εντοπισθούν από τον φιλοπερίεργο αναγνώστη, θα είναι με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη.