Πρέπει να ήμουν 4-5 χρονών, έπαιζα στο αλώνι με τα χρυσαφένια άχυρα που μοσχοβόλαγαν. Η γιαγιά μου τακτοποιούσε τα ζώα μες στην καλύβα. Μάζευα τα άχυρα, τα πέταγα ψηλά και έμπαινα από κάτω, να απολαύσω την αχυρένια βροχή.

Ξαφνικά ακούσαμε μια ξένη γλώσσα να έρχεται απ' τα στενά, τους κατσικόδρομους και ίσως και μέσα από τους πόρους της γης, σαν μια νέα, μια καινούρια απειλή. Εγώ είχα κοκαλώσει, ακίνητος μες τη μέση στο αλώνι, και να το πάλι... και ξανά μανά. Έντρομη η γιαγιά, αλλά και από ένστικτο ή πείρα, με έσπρωξε δυνατά κουτρουβάλησα μες σ' ένα ανάχωμα και με το κορμάκι της με σκέπασε σαν κλωσαριά, εγώ έβαλα τα κλάματα...

- Τσώπα, Γιώργο μου, τσώπα, μάτια μου....
- Τι είναι, γιαγιά, ξανάρθαν οι Γερμανοϊταλοί;
- Όχι, ψυχή μου, φύγαν αυτοί, δεν θα ξανάρθουν... Τούτοι να δούμε τώρα, ποιοι είναι και τι θέλουν...

Από τότε τον κουβαλάω τον Αμερικάνο στο κεφάλι... Πέρασαν κοντά εξήντα χρόνια και αυτός με παιδεύει, με ταλαιπωρεί, προσπαθεί να με καθοδηγήσει... Εγώ όσο μπορώ του αντιστέκομαι, τελευταία έγινε φορτικός καταπιεστικός και το χειρότερο κυνικός, πράγμα το οποίο δεν αντέχεται. Έτσι, αποφάσισα να γράψω εκείνη τη φωνή που καρφώθηκε στο παιδικό κουρεμένο κεφάλι μου.

Ο "Αμερικάνος στο κεφάλι" είναι το δέκατο έργο μου, όπως όλα έτσι και αυτό το ονομάζω κωμωδία.

Τρεις γενιές παλεύουν μες το έργο: ο καπετάν θεμιστοκλής, ο γιος του Στέργιος, που ιδεολογικά απαρνήθηκε τον καπετάνιο, και η τρίτη γενιά τα εγγόνια του, που απαρνιούνται τον πατερά και χαράζουν μια άλΑη κατεύθυνση. Ίσως το λάθος του γιου - Στέργιου, να έγκειται στο ότι έβαλε τους γέρους μες το σπίτι του... Ακόμα και η σκόνη τους έχει μεγαλύτερη αξία, απ' την πλουτοκρατική αντίληψη του.

Να ζούσε η γιαγιά, δεν θα το πίστευε ότι με εκείνο το ντοκιμαντέρ που είχαν έρθει να μας δείξουν οι Αμερικάνοι στο χωριό για την καλλιέργεια του ρυζιού, δεν έφυγαν ποτέ... είναι ακόμα εδώ... είναι παντού!!! Απλώς δεν τους βλέπουμε, ή κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε...

Με αγάπη
Γιώργος Αρμένης