Το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε ανάμεσα στο 1956 και το 1959. Ήταν η εποχή που προσπαθούσα να μαζέψω τον εαυτό μου από τις ταλαιπωρίες και τα δεινά ενός άχρηστου και ανόητου εμφύλιου πολέμου που σακάτεψε μια γενιά, και σημάδεψε έναν ολόκληρο λαό.

Ήταν η εποχή που έδινα την προσωπική μου μάχη για επιβίωση και ανάδειξη, την πάλη μου ανάμεσα στις δυσκολίες της ανεργίας και της ανέχειας και στην προσπάθεια για την πραγματοποίηση των πολλών μου ονείρων. Έτσι, είχα αρκετό καιρό για διάβασμα και γράψιμο, και κέρδιζα το χρόνο μου αποτυπώνοντας στο μυαλό μου ό, τι απορροφούσα από τα βιβλία της επιστήμης και καταγράφοντας στο χαρτί ό, τι μου δίδασκε η ζωή, ο κόσμος που έβλεπα, και οι κοινωνικοί αγώνες.

[...] Το βιβλίο φανερώνει πολλές αλήθειες για κείνη την εποχή. Όπως θα δει ο αναγνώστης αφήνει να διαχυθεί όλο το μίσος που πριν από την εποχή ακόμη της παντοδυναμίας του κεφαλαίου, είχαν κάποιοι που στήριζαν την υπεροψία τους σε πολύ πρόσκαιρα αποκτήματα. Όμως ταυτόχρονα αποπνέει ένα υπέροχο άρωμα αλληλεγγύης και καλοσύνης κι' ένα βαθύ αίσθημα συγκατάβασης για τη ζωή, αγάπης και ανθρωπιάς.

Από τις πρώτες του σελίδες φαίνεται πως είναι πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα, σε μεγάλο μέρος του οποίου αναπτύσσεται σειρά φιλοσοφικών σκέψεων με την παράθεση πολλών υπαρξιακών και κοινωνικών προβληματισμών, που απασχολούν το σκεπτόμενο άνθρωπο, και που εξελίσσονται μαζί με τα γεγονότα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τη φιλία. Για να δοθεί αυτή η ευκαιρία η δράση του έργου είναι αργή στην αρχή, επιταχύνεται όμως όσο περνούν οι σελίδες για να φτάσει στην κορύφωση της στο τέλος.

Είναι γραμμένο με το πνεύμα της εποχής. Οι ιδεολογίες που ζουν ακόμη, τα ιδανικά πού δεν μπόρεσαν να σβήσουν εκείνοι που τα χλεύαζαν και που τελικά καταφέρνουν να επιβιώσουν για να συνδέσουν το αγωνιστικό παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον, όλα δείχνουν πως σκεφτόταν εκείνη την εποχή μια νειότη που προβληματιζόταν μέσα από τα βιβλία και μαζί μ' αυτά.

Κι' ακόμη, τα συνθετικά της εικόνας, ο μικρός χώρος που φιλοξενεί τις σκέψεις και τα γεγονότα, μέχρι και τα ονόματα των ηρώων, θυμίζουν το ρομαντισμό εκείνων των τόσο ταλαίπωρων μα και τόσο ωραίων χρόνων. Θάταν εύκολο σήμερα να μετατρέψω τα ονόματα του Βάρηα και της Ζέληας σε Σταμάτη και Ελενίτσα, ας πούμε. Θα θύμιζαν όμως εξευτελιστικά τους πρωταγωνιστές ενός σημερινού "Σήριαλ". Αφήνοντας τα έτσι, νομίζω, πως μαζί με το ρομαντισμό που θυμίζει την αυτοθυσία και τα "πιστεύω"' εκείνων των χρόνων αναδύεται μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου και μια περίεργη γλυκιά νοσταλγία για ένα όραμα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.