[...] Οι "Ακρότητες" περιέχουν όλα τα θέματα που με απασχολούν ως συγγραφέα: πολιτικά, ηθικά και ψυχολογικά. Μια γυναίκα μόνη, ένας ξένος άνδρας και το παιχνίδι αρχίζει. Από τις πρώτες σκηνές, βλέπουμε τη βία που περνάει από τον Ραούλ στη Μάρτζορι, στην Τέρρυ και τέλος στην Πατρίσια, και εξελίσσεται μέσα από το λόγο και τη δράση. Το κτήνος που κρύβεται μέσα μας περιμένει μια ευκαιρία για να εκραγεί. Η Μάρτζορι για να επιβιώσει πρέπει να γίνει σαν τον Ραούλ. Για να το κάνει αυτό πρέπει να ξεπεράσει τα όριά της. Το θύμα και ο θύτης. Ο φυλακισμένος και ο φύλακας. Να εναλλάσσει ρόλους. Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις το κακό χωρίς κι εσύ ο ίδιος να γίνεις κακός; Η Μάρτζορι έχει δύο επιλογές: να δράσει ή να παραιτηθεί. Καμία επιλογή δεν είναι ασφαλής. Από τη μία η ζωή που κινδυνεύει, από την άλλη η λογική της.

Με τις "Ακρότητες" ήθελα να γράψω ένα δικαστικό δράμα, όχι όμως μέσα σε μια δικαστική αίθουσα, αλλά στο σαλόνι ενός σπιτιού (εκεί όπου είναι πιθανότερο να βιαστεί: μέσα στο σπίτι της). Ήθελα να δημιουργήσω μια δίκη, στην οποία οι ήρωες θ' άλλαζαν συνεχώς ρόλους: θα ήταν οι δικαστές, οι δικηγόροι, οι ένορκοι, οι κατηγορούμενοι, οι μάρτυρες ή έστω το ακροατήριο. Ήθελα να δείξω πώς ένας βιαστής μπορεί να πείσει τους ενόρκους. Το κοινό στις "Ακρότητες" γελάει. Όπου υπάρχει ένταση, υπάρχει και η ανάγκη να αφεθείς. Ο Ραούλ έχει χιούμορ και το χρησιμοποιεί για να πάρει με το μέρος του τις άλλες γυναίκες, να αμφισβητήσει, να διασπάσει, να χειραγωγήσει και τέλος να καταστρέψει. Δεν αντιπροσωπεύει καμία κοινωνική τάξη ή φυλετική ομάδα. Αντιπροσωπεύει μόνο τους άνδρες που γνωρίζουν πολύ καλά το σύστημα και ξέρουν πώς να το παρακάμπτουν. [...]

(Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε)