Μετά την πρώτη του εμφάνιση με το «Όταν συναντηθούμε ξανά» (εκδόσεις τοβιβλίο, 2014), η νέα συλλογή φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά ενδόμυχων αγωνιών. Πρόκειται για μία συλλογή στην οποία κυριαρχεί το στοιχείο των υπαρξιακών αναζητήσεων.

Ομοιοκατάληκτα ή ελεύθερα, πεζολογικά ή στιχουργικά, ο Θεοδωρίδης εκφράζει μεστός συναισθημάτων όλο το φάσμα των υπαρξιακών και κοινωνικών ανησυχιών. Με την ίδια ικανότητα ποιεί έμμετρα δίστιχα ή τετράστιχα (μέχρι και σονέτο) και σε ελεύθερο στίχο ή πεζά.

Οι αναμνήσεις συνδέονται με το παρόν, η κοινωνική δυσφορία αγκαλιάζει τον ερωτισμό και το αποκαλυπτικό στοιχείο τη μοναξιά. Οι πολιτικές ανησυχίες -συμβολικές ή άμεσα εμφανείς- αγγίζουν το υπαρξιακό. Η πολιτική και η κοινωνία, άλλωστε, αποτελούν ζωτικό στοιχείο της συγγραφικής δραστηριότητας του Θεοδωρίδη. Ψυχρά πολιτικά σχόλια ή εμπλουτισμένα με ισχυρές δόσεις ειρωνείας αποκαλύπτουν τις αγωνίες του. Άλλοτε, με στίχους (ομοιοκατάληκτους ή ελεύθερους), άλλοτε με πεζολογική κυριαρχία στην έκφραση, σατιρίζει, προκαλεί, παρατηρεί.

Το υπαρξιακό στοιχείο, έντονο στη γενιά της Μεταπολίτευσης, σήμερα πια φαντάζει τόσο επίκαιρο. Με τούτη τη συλλογή συνδέεται ποιητικά η γενιά της Μεταπολίτευσης με τη νεώτερη γενιά της κρίσης. Μοιάζει λες και οι ανησυχίες και οι φόβοι της προηγούμενης γενιάς να επανέρχονται -επικαιροποιημένες- στις νέες συνθήκες. Η μελαγχολική εικόνα του παρελθόντος (υπό το βάρος των κοινωνικών και πολιτικών περιστάσεων της εποχής), επανέρχεται λόγω των ιδιαίτερων σύγχρονων συνθηκών εμπλουτισμένο από τις νέες εξελίξεις.