Κανένας πολιτισμός δεν έχει αφήσει τόσο σημαντικά και εντυπωσιακά ίχνη από το παρελθόν όσο ο αιγυπτιακός, και, ταυτόχρονα, τόσο λίγα στοιχεία αναφορικά με το "ανθρώπινο" στοιχείο. Στην αρχαία Αίγυπτο η τέχνη δεν αποτελούσε έκφραση του κόσμου του ανθρώπου. Ήταν μια ζωντανή, δυναμική αναπαράσταση της τέχνης της δημιουργίας. Η επιβλητική, εντυπωσιακή φύση της Κοιλάδας του Νείλου, η εύφορη γη της οποίας διατρέχει αδιάκοπα την έρημο, όπου οι ετήσιες πλημμύρες δημιουργούν ένα νέο τοπίο στη θέση του παλιού, σε έναν ατέρμονο κύκλο δημιουργίας, διαμόρφωσε την αιγυπτιακή τέχνη. Κατ' αρχάς πρόκειται για μια άμεση έκλυση του θείου και, ως τέτοια, προβάλλει την τάξη, που καθιέρωσαν οι θεοί με μαθηματικό ζήλο και αυστηρά θεσπισμένους κανόνες. Η θρησκεία ήταν το παν, και τα πάντα συνιστούσαν θρησκεία στην αρχαία Αίγυπτο. Η τέχνη δεν είχε κάποια αισθητική αξία στον κόσμο εκείνο: η τέχνη ήταν ένα στοιχείο που συμβόλιζε τη φύση, έπρεπε μάλλον να συλλάβει την ουσία της παρά να τη μιμηθεί και δεν άφηνε περιθώρια για ελευθερία ή ανεξαρτησία στην ατομική έκφραση. Τα έργα που κοσμούν ναούς, παλάτια και τάφους έχουν πάντα ένα μαγικό αποτέλεσμα: έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν. Συνεπώς δεν αποτελούν μίμηση της φύσης. Αντιθέτως, αποτελούν μια δημιουργία από μόνα τους, είναι ζωντανά και δυναμικά. Η μαγική και θρησκευτική αντίληψη που ενέπνευσε εκείνους τους καλλιτέχνες-δημιουργούς μπορεί να γίνει αισθητή και σήμερα, μέσα από τα έργα τους που έχουν μεταφερθεί σε μέρη πολύ μακριά από τον λαμπερό ήλιο της αφρικανικής ερήμου. Ακόμα και από τις προθήκες των μουσείων εξακολουθούν να μιλούν για έναν φυσικό κόσμο που κατοικείται από ανθρώπινα όντα, αλλά έχει δημιουργηθεί από μια θεότητα που τον διαπερνά. Έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα και η τέχνη της αντιπροσωπεύουν την κορωνίδα της θείας δημιουργίας.