1715. Ενετοκρατούμενη Αργολίδα. Ο πειρατής Λιμπεράκης Γερακάρης αλωνίζει στις θάλασσες της περιοχής, οι Ενετοί ολοκληρώνουν τα οχυρωματικά τους έργα στο Παλαμήδι και αρχαιοκάπηλοι από κάθε γωνιά της Ευρώπης καταφθάνουν με τα καράβια τους για να αρπάξουν ό,τι πολυτιμότερο κρύβει μέσα της η ελληνική γη. Οι ντόπιοι στενάζουν κάτω από τη βαριά φορολογία του κατακτητή, τη φτώχια, τις επιδημίες, ενώ οι Τούρκοι ετοιμάζονται να ξαναπάρουν τον τόπο. Και μέσα σε όλη αυτή τη σκόνη του χρόνου και της ιστορίας, δύο νέα παιδιά, ο Αντριάνο και η Κατινιώ, ένα Βενετσιανόπουλο και μια Ρωμιά, ερωτεύονται με έναν έρωτα τρυφερό, απόλυτο, καταστροφικό.

Στο παρόν μυθιστόρημα, η Κατερίνα Παπαδριανού αποδίδει ανάγλυφα τον ελληνικό κόσμο των αρχών του 18ου αιώνα· την ύπαιθρο με τα καπηλειά, τις πόλεις με τους εμπόρους, το λιμάνι του Βιβαριού, την ονειρική Μονεμβασιά και, κυρίως, το Ανάπλι - τη Νάπολη ντι Ρομάνια των Ενετών. Μαζί της ο αναγνώστης γίνεται περιηγητής που χάνεται στα όμορφα στενά της πόλης, θαυμάζει τα υπέροχα κτίρια και τις οχυρώσεις, τον "δυτικό" αέρα που πνέει στα στενά του Ναυπλίου, με τις κυρίες με τα
ομπρελίνα, τους νεαρούς Ιταλούς αριστοκράτες και τους καπουκίνους καλογέρους. "Η ιστορία τ' Αναπλιού μοιάζει με παραμύθι" γράφει στα Ταξείδια του ο Φώτης Κόντογλου. Έρμαια στις τρικυμίες της "μεγάλης" Ιστορίας, οι μικροί, καθημερινοί άνθρωποι έχουν ωστόσο για τη συγγραφέα μεγαλύτερη σημασία - και το δικό τους παραμύθι είναι αυτό που πρωτίστως μας διηγείται, το φόβο και την ελπίδα τους, τον αγώνα, τη βαθιά τους αγάπη, τη λύπη και την παρηγοριά τους.