"Και τώρα, αυτήν τη στιγμή, δεν πρέπει να έχει μείνει ούτε ένας άνθρωπος που να μπορεί να πει ένα καλό ανέκδοτο, αν υπάρχει είναι σίγουρα ανάμεσα μας, δεν έχει μείνει κανείς στον κόσμο, στον κανονικό κόσμο. Αν υπάρξει ποτέ, θα τον πάρουν και αυτόν, θα τον κάνουν δικό τους. "
Ένας άνθρωπος, σχεδόν πνιγμένος στο βυθό του γέλιου, προσπαθεί να επιστρέψει σε μια κανονική ζωή, ξεφεύγοντας από αυτό που αν ήξερε πραγματικά, δε θα διάλεγε ποτέ. Μέσα σε έναν κυκεώνα εξελίξεων με συνεχείς ανατροπές, και νιώθοντας πως ο χρόνος του είναι περιορισμένος, ζει έντονα τις μέρες που ακολουθούν. Το τι είναι σωστό και το τι δεν είναι, γίνεται ένα ερώτημα διαρκές. Το γέλιο δεν είναι πλέον αθώο και κάποιος ευθύνεται γι' αυτό.
Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανάλογη των ιστοριών του Κάφκα, ένας εγκλωβισμός σε αυτό που φαίνεται απίστευτο, ανάλογος των οργουελικών προβλέψεων, και μια γλώσσα ηθελημένα απλή κι άλλες φορές αγκαλιασμένη με το σκληρό υπαρξισμό του Καμύ. Με αυτά τα υλικά και βασισμένο στο ερώτημα "Ποιοι φτιάχνουν τα ανέκδοτα επιτέλους;", το πρώτο μυθιστόρημα του Αστέρη Αστεριάδη, ξετυλίγεται ανάμεσα στο φανταστικό και το εν δυνάμει πραγματικό, το οποίο ποτέ δε θα διαπιστώσουμε.
Μια σύγχρονη αλληγορία για το ρου της Ιστορίας αλλά και τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη μοίρα του -αν αυτή υπάρχει- που μας οδηγεί ξανά να αναρωτηθούμε: Αυτός ο κόσμος, δε θ' αλλάξει ποτέ;