Φινλανδός ελληνιστής, γόνος σουηδόφωνης ακαδημαϊκής οικογένειας της Φινλανδίας και ενεργό μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας του. Το 1850 ταξίδεψε στη Νότια Ρωσία (Οδησσό), όπου έζησε δύο χρόνια, και το 1852 στην Αθήνα, με σκοπό να μελετήσει την ιστορία των Σκυθών και την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού στα βόρεια παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η παραμονή του στην Αθήνα του 19ου αιώνα με την οικογένειά του, διήρκεσε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, και συνοδεύτηκε από το τραγικό περιστατικό του θανάτου της κόρης του Μαρίας από διαρροϊκό πυρετό. Το 1854 κατέφυγε στη Βιέννη για να συγγράψει μια μελέτη για ένα άγνωστο μέχρι τότε τουρκικό χειρόγραφο, με στόχο να καταλάβει την έδρα Ανατολικών Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, πράγμα που κατάφερε δύο χρόνια αργότερα. Το 1866 μεταπήδησε στην έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, έχοντας εκπονήσει τη νεανική του διδακτορική διατριβή πάνω στον Πλούταρχο. Ανάμεσα στα έργα του περιλαμβάνεται επίσης ένα τετράτομο "Εγχειρίδιο της αραβικής γλώσσας", που εκδόθηκε το 1874.