Βικέντι Βερεσάγιεφ (1867-1945) (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σμιντόβιτς). Πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός, θεωρητικός της λογοτεχνίας, μεταφραστής της "Ιλιάδας" και της "Οδύσσειας". Γεννήθηκε στην Τούλα από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ρωσίδα. Ο πατέρας του ήταν πολύ γνωστός κι αγαπητός γιατρός στην Τούλα. Αφού πήρε το πτυχίο του από την Ιστορικο-Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης, αποφάσισε να σπουδάσει και γιατρός, γιατί πίστευε ότι η άσκηση της Ιατρικής θα του επέτρεπε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για τον άνθρωπο και τη ζωή των διαφόρων στρωμάτων του λαού. Σύντομα όμως εκδιώχθηκε από την κλινική όπου δούλευε, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, και εξορίστηκε. Εμφανίζεται στα γράμματα το 1885 μέ ένα ποίημα, ο ίδιος όμως θεωρεί αρχή της λογοτεχνικής του παρουσίας το διήγημα "Το αίνιγμα" (1887). Τα πρώτα του έργα έχουν θέμα τους διανοούμενους της εποχής του, τον πόθο τους να αλλάξουν τη ζωή, να την κάνουν πιο ανθρώπινη, καθώς και τις αυταπάτες και το ρομαντισμό τους ως προς τα μέσα και τους τρόπους με τους οποίους θα επέφεραν τις κοινωνικές αλλαγές. Ο Βερεσάγιεφ είναι από τους πρώτους Ρώσους συγγραφείς που προσπαθεί, στο διήγημά του "Η επιδημία" (1897), να απεικονίσει τον μαρξισμό ως κίνημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 γράφει νουβέλες και διηγήματα με κεντρικούς χαρακτήρες εργάτες και αγρότες, περιγράφοντας τη σκληρή ζωή τους. Συμμετείχε στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905 ως στρατιωτικός γιατρός, και τις εντυπώσεις του τις κατέγραψε στον κύκλο "Διηγήματα του πόλεμου" (1913), όπου ο πόλεμος παρουσιάζεται σαν ένα φοβερό σφαγείο. Μετά την Επανάσταση γράφει μια σειρά από μυθιστορήματα και διηγήματα, αφιερωμένα στο θέμα: διανοούμενοι και επανάσταση. Παράλληλα, μεταφράζει Όμηρο, Ησίοδο, εκδίδει μια συλλογή με τίτλο "Έλληνες ποιητές", συλλέγει υλικό και γράφει ένα βιβλίο για τον Πούσκιν κι ένα για τον Γκόγκολ, παρουσιάζοντάς τους όπως ήταν στην καθημερινή τους ζωή.