Ο Κονσταντίν Νικολάγεβιτς Λεόντιεφ (1831-1891) υπήρξε ένας ακατάτακτος στοχαστής, αξιόλογος συγγραφέας και κρατικός λειτουργός. Το δοκίμιό του "Ο βυζαντινισμός και οι Σλάβοι" είναι το πιο εμβληματικό από τα φιλοσοφικά του έργα και αποδείχτηκε ένα από τα σημαντικότερα στην ιστοριοσοφική παράδοση της Ρωσίας κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Συμμετείχε στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854-57) και εν συνεχεία υπηρέτησε ως διπλωμάτης (1863-73) σε πολλά διαφορετικά μέρη της τουρκοκρατούμενης τότε Ελλάδας, η οποία έγινε η δεύτερη πνευματική του πατρίδα. Ως λογοτέχνης αξιώθηκε της υψηλής εκτίμησης του Ιβάν Τουργκένιεφ. Ως προς την ιδιότυπη σκέψη του, ορισμένες φορές συγκρίνεται με χρονολογικά μεταγενέστερα δυτικά ανάλογά του, όπως ο Νίτσε και ο Σπένγκλερ. Έγινε ευρύτερα γνωστός για τις "συντηρητικές" και "αντιδυτικές" του απόψεις. Πίστευε ότι η Ρωσία, προκειμένου να αποφύγει τον βλαβερό γι’ αυτήν εξευρωπαϊσμό, έπρεπε να συμπορευτεί με την Ασία. Στη σοβιετική περίοδο υπέστη μια βίαιη λησμονιά, ενώ στη μετακομμουνιστική θεωρήθηκε ενός είδους πρόδρομος της ευρασιατικής ιδεολογίας.