O Χούλιο Ραμόν Ριμπέιρο (1929-1994) γεννήθηκε στη Λίμα του Περού. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο. Το 1952 βρίσκεται στη Μαδρίτη, όπου σπουδάζει δημοσιογραφία. Το 1953 αρχίζει στο Παρίσι μια διατριβή για το Φλωμπέρ. Μένει επίσης στο Μόναχο το 1955 και το 1957 στην Αμβέρσα. Πίσω στο Περού διδάσκει στο Πανεπιστήμιο ανάμεσα στα 1958 και 1960. Το 1960 εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου εργάζεται αρχικά σαν δημοσιογράφος στο πρακτορείο ειδήσεων France Presse (1962-1972) και μετά στο διπλωματικό σώμα του Περού, καθώς και ως αντιπρόσωπος στην Ουνέσκο (1986-1990). 'Εργα: "Los gallinazos sin plumas" (Τα όρνια χωρίς φτερά) διηγήματα, Λίμα 1955. "Cuentos de circunstancias" (Περιστασιακά διηγήματα), Λίμα 1958. "Cronica de San Gabriel" (Χρονικό του Σαν Γκαμπριέλ) μυθιστόρημα, Λίμα 1960 (Εθνικό βραβείο μυθιστορήματος). "Las botellas y los hombres" (Τα μπουκάλια και οι άνθρωποι) διηγήματα, Λίμα 1960. "Tres historias hombres" (Τρεις τρομερές ιστορίες) διηγήματα, Λίμα 1965. "Los geniecillos dominicales" (Τα Κυριακάτικα καλικαντζαράκια) μυθιστόρημα, Λίμα 1965. "La palabra del mudo" (Ο λόγος του μουγκού) διηγήματα, 3 τόμοι, Λίμα 1972-1978. "Prosas apatridas" (Γραφτά χωρίς πατρίδα) δοκίμια, Λίμα 1975. "La casa sutil" (Το διεισδυτικό κυνήγι) δοκίμια, Λίμα 1976. "Cambio de guardia" (Αλλαγή φρουράς) μυθιστόρημα, Λίμα 1978. Πέθανε το 1994. Τα έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ολλανδικά, πολωνικά, ρώσικα, κινέζικα και ουγγαρέζικα.Ο Χούλιο Ραμόν Ριμπέιρο ανήκει στη ρεαλιστική μεταπολεμική γενιά. Από τους καλύτερους διηγηματογράφους της Λ. Αμερικής, τα θέματα του διαδραματίζονται πάντα στην πόλη. Περιγράφουν όλα τα κοινωνικά στρώματα (λούμπεν-προλεταριάτο, εργάτες, αστούς, μικροαστούς), με μια προτίμηση για τα τελευταία. Με μεγάλη μαεστρία και ποικιλία εκφραστικών μέσων, ο Ριμπέιρο καταγράφει τις μικροαστικές ψυχώσεις, κάνει αναφορές σε μια Λίμα της δεκαετίας του '50 και στήνει τελικά έναν περίπλοκο καμβά της αστικής ζωής στο Περού, που εκσυγχρονίζεται σιγά-σιγά κάτω απ' το βάρος της ολιγαρχικής παράδοσης και των στρατιωτικών δικτατοριών. Η ισπανική, φεουδαρχική παράδοση είναι παρούσα, αλλά φθίνει σταδιακά. Ακόμα, ασχολείται και με το φανταστικό διήγημα, πάντα όμως με κάποια ρεαλιστική βάση και γι' αυτό μείγμα αξιοθαύμαστο. Θρεμμένος με ευρωπαϊκή κουλτούρα, ο Ριμπέιρο κατορθώνει να δώσει μια εικόνα του παρόντος πάνω στο οποίο βαραίνει πάντα το παρελθόν.